Hallo, ik ben Sigrid (de meesten noemen mij Siggy of Sieg)
Een heleboel mensen zullen mij kennen van Esso tankstation Luveto in Brielle, waar ik 13 jaar met heel veel plezier heb gewerkt. En ik ben diegene die vaak snel, maar veilig door Brielle fietst.
Ik ben 51 en al 27 jaar samen met Phil Steemers. (waarvan 3 jaar officieel mijn man)
Wij zijn trotse ouders van een zoon Jimmy (21) en een dochter Jessy (18)
Op mijn 41ste ging tijdens het hardlopen mijn linkerbeen opeens slingeren. Dit was februari 2011. Ik weet het nog goed. Ik ging voor het eerst alleen hardlopen (normaal ging ik altijd met mijn hardloopmaatje) Ik ben nog net thuis gekomen en dacht okee, misschien iets teveel gedaan. Het ging daarna gelukkig ook weer weg, maar als ik opeens iets harder wou lopen kwam het weer terug. In augustus lekker op vakantie geweest, maar het bleef maar terugkomen. Totdat mijn hardloopmaatje zei: Nu ga je eerst naar de dokter! Dus zonder afspraak kwam ik bezweet bij de dokter aan en zei: Ik heb uitval aan mijn linker been. Alarmbellen gingen rinkelen en in no time had ik een afspraak bij de neuroloog. Alle onderzoeken gehad, lumbaal punctie, hersenscan, MRI-scan en toen kwam de uitslag: MS.
Ik wist niet veel over MS, maar ik weet wel dat ik super blij en opgelucht was dat het geen hersentumor was. Onze kinderen waren toen 8 en 11. En ja, hoe ga je iets vertellen waar je zelf ook niets over weet. We hebben het uitgelegd aan de hand van een lamp. Als er een knik in het stroomdraad komt, dan doet de lamp het niet meer. Zoiets is er aan de hand in mijn hoofd, waardoor mijn linkerbeen het niet meer doet. We hebben met z’n allen 1 dag gehuild en toen weer door! Ik weet ook niet hoe het allemaal gaat lopen. Het leven is te mooi om in verdriet te blijven hangen.
Na een wisseling van neuroloog kwam ik erachter dat ik PPMS heb (Primair Progressieve MS) en hier zijn geen medicijnen voor. Het enige dat misschien zou kunnen werken, volgens mijn neuroloog, was chemo (mitoxantrone). Hij zei wel: Bij de één doet het wel iets en bij de ander helemaal niets. Denk daar maar over na. Nou dat hoefde ik niet. Natuurlijk ging ik dat doen! Intussen kon ik al niet meer ver lopen en werd ik in mijn rolstoel gereden. Ik heb 2 jaar om de 3 maanden mitoxantrone gehad en bij mij werkte het. Joehoe, geen rolstoel meer nodig! Zo dankbaar. 2 jaar geleden ging mijn linkerarm het opeens niet meer doen. O my God en nu! Gelukkig leer je heel snel hoe je alles met één hand (arm) kunt doen.
Maar nu gaat er constant 1 gedachte door mijn hoofd. Wat als mijn rechterkant het straks ook niet meer gaat doen. Dan hebben mijn gezin en ik een serieus probleem!